மரம் போல்வர்?

கிராமத்தில் வாழ்ந்த நாட்களில் மரங்களுடன் நெருக்கமான உறவு இருந்தது. மனித உணர்வுகளுக்கு ஏற்றவாறு மரங்கள் நிலை மாறுவதாக அறிவியல் சொல்கிறது. என் கண்ணீர்ப் பொழுதுகளில் வாடிப்போன, பட்டுப்போன மரங்களைப் பார்த்தபொழுது இதை உண்மை என்றே நான் ஏற்றுக்கொண்டேன். சந்தோஷமான் நேரங்களில் மரங்கள் மனதிற்குள் வருவதில்லை; எங்கோ ஒரு மூலையில் நின்று கொண்டு இதமாக சாமரம் வீசிக்கொண்டிருக்கின்றன.

நினைவுப் பாதைகளில் திரும்பி நடக்கின்றபோது அங்கங்கே இளைப்பாற பல மரங்கள் நின்றுகொண்டிருக்கின்றன, உயரமாக, குட்டையாக, தரையை மூடிய படி, நிழலினூடே சிறு கற்றையாக ஒளியை அனுப்பியபடி, கரையான்களால் அரிக்கப்பட்டு, கிளைகள் வெட்டுப்பட்டு, அங்கங்கே காதலிகள் பெயர்கள் செதுக்கப்பட்டு, இன்னும் நிறைய.

இரா வேளைகளில் தனிமையில் நடைபோடும்போது, அந்திமக்காலங்களில் ஏதேதோ கதைகள் சொல்லும் வயோதிகர் போல் என்னவோ பேசிக்கொண்டு உடன் வருகின்றன மரங்கள்; பகல் பொழுதுகளில் தன் நிழல் விழுந்த தடங்களை இரவுகளில் தன் அகன்ற கைகள் கொண்டு துழாவித் தேடுகின்றன.

நகரங்களில் வாழ்க்கையைத் தேடத் தொடங்கிய பிறகு மரங்களோடான இணக்கம் கொஞ்சம் குறைந்து தான் போனது. நல்ல வெயில் நேரங்களில் எப்போதாவது வீசும் தென்றல், சற்றே ஆசுவாசப்படுத்திக்கொள்ள கிடைக்கும் நிழல் இவை மட்டுமே மரங்களின் இருப்பை நினைவுபடுத்துகின்றன.

அன்று வீட்டை விட்டு அலுவலகத்துக்குப் புறப்பட்ட போது தான் தோன்றியது, எத்தனை மரங்கள் நிறைந்த ஒரு தெருவில் நான் வசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்று. இதர சென்னை வாசிகளுக்குக் கிடைக்காத நன்மை எனக்குக் கிடைத்திருப்பதாகத் தோன்றியது. சரி! ஒரு சின்ன கணக்கெடுப்பு செய்து விடலாம் என்று முடிவு செய்து புறப்பட்டேன். சூளைமேடு, டிரஸ்ட் புரம், கோடம்பாக்கம், மாம்பலம், தியாகராயநகர், பாண்டிபஜார் என்று 7 கிமீ நடந்து அலுவலகத்தை அடைந்த போது என் எண்ணம் முற்றிலுமாக மாறிப்போனது. சென்னையில் மரங்கள் இல்லை என்று யார் சொன்னது?

எத்தனை மரங்கள்! எத்தனை வகைகள்! உயரே பார்த்தபடியே போய்க் கொண்டிருந்தேன். தென்னை, பப்பாளி, வாழை, புளியமரம், இன்னும் எத்தனையோ! பெயர் தெரியாத பல மரங்களும் இருக்கின்றன.

பெரும்பாலான மரங்கள் மதில் சுவர்களுக்குள்ளே சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. வேர்கள் சுவர்களைப் பொருட்படுத்துவதில்லை என்று அவர்கள் உணரவில்லை. பொது இடங்களில் இருந்த மரங்களும் பெரும்பாலும் நடை மேடைகளால் சூழப்பட்டிருக்கின்றன.

நான் பார்த்த மரங்கள் எதுவும் கடந்த 15 - 20 வருடங்களில் நடப்பட்டிருக்க வாய்ப்பே இல்லை. நம் மனிதர்களின் மன நிலை எந்த அளவுக்கு மாறிப்போய் விட்டிருக்கிறது என்பது தெளிவாகப் புலப்பட்டது. நம் மூதாதையர் நிழலில்தான் நாம் இன்னும் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம் என்பது எவ்வளவு பெரிய சோகம்! குறைந்தது அவர்களுக்கு நன்றியையாவது சொல்லி வைப்போம். இனி வரும் தலைமுறை இந்த நன்றியை நமக்குச் சொல்லாது என்பது மட்டும் நிதர்சனம்.

பின்குறிப்பு : நான் பார்த்த மரங்களின் எண்ணிக்கை சில நூறுகள் இருக்கலாம். நேற்று என் பாதையில் வெட்டப்பட்ட ஒரு முருங்கை மரத்தை மட்டும் கணக்கில் இருந்து எடுத்துவிடுங்கள்.